Działaczka Żegoty w trakcie II wojny światowej, która uratowała ponad 2,5 tysiąca żydowskich dzieci
Irena urodziła się w katolickiej rodzinie w Warszawie. Została wychowana „w duchu, że obojętna jest sprawa religii, narodu, przynależności do jakiejś rasy – ważny jest człowiek!” pisała w swoim życiorysie. Jej ojciec prowadził sanatorium w Otwocku, leczył tam biednych Żydów, którym inni lekarze odmówili pomocy. Dlatego Irena nauczyła się języka jidysz poprzez zabawę z rówieśnikami.
Już przed wojną Irena była zaangażowana w pomoc społeczną. Oburzała ją dyskryminacja skierowana w stronę jej żydowskich przyjaciół. Po zdaniu matury w 1929 roku wyjechała do stolicy, gdzie miała praktyki w domu sierot „Różyczka”. Następnie podjęła pracę w Sekcji Pomocy Matce i Dziecku przy Obywatelskim Komitecie Pomocy Społecznej. Zajmowała się poszkodowanymi z powodu eksmisji i niepłacenia alimentów, szczególnie dziećmi nieślubnymi. Po likwidacji Sekcji Sendlerowa pracowała w Wydziale Opieki Społecznej Zarządu Miasta Warszawy. Publicznie potępiała segregację Żydów w klasach szkolnych.
Kiedy warszawscy Żydzi zostali zamknięci w getcie, Irena załatwiła sobie i swoim współpracownikom przepustki, żeby pod pretekstem przeprowadzania inspekcji mogli przekazać uwięzionym Żydom jedzenie, pieniądze i szczepionki. Gdy
w 1942 r. powstała Rada Pomocy Żydom, Sendlerowa, która działała pod pseudonimem „Jolanta”, została kierownikiem referatu dziecięcego „Żegoty”. Wraz z innymi członkami stworzyli skoordynowaną kampanię misji ratunkowych dla dzieci w gettach. Chowano je w brudnej bieliźnie, walizkach, pudłach, pakowano do skrzynek z narzędziami a nawet do trumien. Tak schowane dzieci wynosili pod nosem Gestapo. Sendlerowa dowoziła je do bezpiecznych domów, wręczała im nowe dokumenty
i wysyłała do sierocińców i klasztorów, zakładów opiekuńczych i rodzin zastępczych.
Aby żydowska tożsamość ratowanych dzieci nie została zagubiona, Irena skrupulatnie zapisywała dane każdego z nich na cienkich bibułkach papierosowych i przechowywała je w szklanych słojach.
Jednak Gestapo odkryło działalność Sendlerowej i aresztowało ją. Na szczęście zapiski Ireny były bezpieczne, ponieważ przed aresztem udało jej się przekazać słoje w ręce zaufanej Janiny Grabowskiej.
Mimo fizycznych i psychicznych tortur, Irena nie zdradziła żadnych informacji. Po kilku miesiącach milczenia została skazana na smierć. Na szczęście nigdy nie dotarła na swoją egzekucję. Wiozący ją kierowca nagle zmienił kierunek i oddał Irenę Żegocie, która przekupiła go niesamowicie wysoką sumą za uwolnienie Sendlerowej.
Aż do klęski Niemiec, Irena nadzorowała misje ratunkowe Żegoty z ukrycia. Kiedy wojna się skończyła, Irena nawiązała kontakt z dziećmi, którym pomogła uciec. Chodź próbowano zatuszować zasługi Sendlerowej, uratowane przez nią osoby dopilnowały, aby ich bohaterka nie została zapomniana. Ostatecznie Irena została dwukrotnie nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla, otrzymała Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata, oraz wiele odznaczeń państwowych. Po wojnie dalej angażowała się w działania społeczne.
Irena Sendlerowa zmarła 12 maja 2008 r. w wieku 98 lat.
Adrianna Jarzyna zgromadziła informacje potrzebne do artykułu i jest autorką ilustracji, autorką tekstu i plakatu jest Małgosia Winer.
Bibliografia
Biografia
https://sprawiedliwi.org.pl/pl/o-sprawiedliwych/irena-sendlerowa/biografia-ireny-sendlerowej
Komentarze
Prześlij komentarz