Anna Komnene jest autorką jednej z najważniejszych istniejących ksiąg historycznych, która opisuje losy Cesarstwa Bizantyjskiego na przełomie XI i XII wieku.
Anna stworzyła ponad 500 stron szczegółowych opisów walk prowadzonych przez jej ojca, cesarza Aleksego, ukazanych jednocześnie z perspektywy historyczki, jak i jego córki. Anna zatytułowała swoją księgę "Aleksjada".
Anna Urodziła się w 1083 roku jako księżniczka Cesarstwa Bizantyjskiego. Od dzieciństwa była zafascynowana kulturą starożytnej Grecji. Jednak wykształcenie księżniczki nie przewidywało studiowania starożytnych tekstów, więc Anna po nocach sama uczyła się czytać starożytną grekę. Kiedy w końcu zauważono, jak poważnie księżniczka traktowała chęć studiowania starożytnych nauk, zapewniono jej dobrą edukację w tym kierunku. Anna najbardziej uwielbiała poznawać teksty filozoficzne, a w szczególności prace Arystotelesa.
Przez jakiś czas cesarz Aleksy nie miał męskich potomków, więc, jako że Anna była jego najstarszą córką, która od dziecka była też zaręczona, to ona wraz z jej przyszłym mężem mieli zostać następcami tronu. Jednak jej narzeczony zmarł zanim zdążyli się pobrać (Anna miała wtedy 14 lat), a do tego Aleksemu urodził się syn, John II, który jako nowy następca tronu, stał się obiektem nienawiści i zazdrości Anny.
W między czasie Anna znalazła znalazła sobie nowego narzeczonego (z którym już udało jej się pobrać), Nicefora Bryenniosa.
Anna zaczęła spiskować ze swoją babcią, żeby ustanowić swojego męża przyszłym władcą Bizancjum. Jednak ten spisek nie wypalił, bo główny zainteresowany, Nicefor, tak właściwie wcale nie był zainteresowany. Pozostawał on lojalny oficjalnemu następcy tronu - Jonh’owi.
Kiedy Aleksy zmarł a John objął tron, Anna razem ze swoją matką, Ireną Dukeną, zaplanowały zamach na życie nowego władcy. Chciały, żeby Nicefor im w tym pomógł, ale on znowu odmówił wzięcia udziału. No nie chciał ten mąż współpracować. Ostatecznie zamach się nie udał, a Anna została przyłapana. Cesarz wygnał ją z Konstantynopola, do którego już nigdy nie wróciła.
Na wygnaniu, Anna Komnene postanowiła udokumentować wszystkie dokonania i podboje swojego ojca. Jednak nie posłużyła się suchym, subiektywnym językiem, co stanowiło normę wśród średniowiecznych historyków. Jako krewna Aleksego, oraz jako osoba, która była świadkiem dokumentowanych przez siebie wydarzeń, Anna była nie tylko rzetelną historyczką, ale też pisała z dystansem i z własnym komentarzem. Dokładnie opowiadała o walkach swojego ojca, nie pomijając żenujących szczegółów, dzięki temu wiemy na przykład, że Aleksy został dźgnięty w tyłek. Dodawała też emocjonalne komentarze, wspominając między innymi o chęci rozpłakania się na myśl o śmierci swojej rodziny. Podejrzewa się, że zawarła te nasycone emocjami fragmenty po to, aby jej księga została lepiej przyjęta przez społeczeństwo, które uważało, że kobiety nie powinny zajmować się pisaniem o wojnach.
Chociaż Anna wyraźnie pozostawała lojalna swojemu ojcu i była z niego dumna, w „Aleksjadzie” historyczka zawarła też krytykę działań Aleksego oraz swoje własne opinie na temat podjętych przez niego decyzji.
„Aleksjada” była wielokrotnie kopiowana jeszcze przez wiele wieków po śmierci Anny. Jako dokument historyczny napisany przez naocznego światka udokumentowanych wydarzeń, dzieło Anny Komnene było, i wciąż pozostaje, jedną z najważniejszych istniejących ksiąg historycznych.
Zachęcamy do pobrania i wydrukowania tego plakatu ze skróconym artykułem o Annie Komnene! My wywiesiłyśmy takie plakaty w naszych szkołach, wy możecie zrobić to samo we własnej szkole, miejscu pracy lub gdziekolwiek się da. Dzięki temu, więcej osób go zauważy i dowiedzie się, kim była Anna Komnene.
Informacje potrzebne do artykułu zgromadziła Adrianna Jarzyna, autorką tekstu, plakatu i ilustracji jest Małgosia Winer.
Bibliografia
Biografia
https://www.britannica.com/biography/Anna-Comnena
https://www.worldhistory.org/Anna_Komnene/
Komentarze
Prześlij komentarz